Сябры, у традыцыйны стрым вышлі прадстаўнікі каманды Віктара Бабарыка Максім Баграцоў і Іван Краўцоў і адказалі на актуальныя пытанні пра стварэнне партыі. Глядзіце запіс і чытайце тэкст, калі няма часу глядзець.
Іван Краўцоў: Шмат хто адзначае, што ёсць адчуванне дэжавю з маем мінулага года, калі Віктар Дзмітрыевіч абвясціў пра сваё жаданне быць кандыдатам на пост прэзідэнта Беларусі. Наша каманда вельмі гэтаму рада, мы доўга рыхтаваліся да гэтай падзеі, абіралі прыдатны момант, і я спадзяюся, гэта дасць магчымасць знайсці новыя формы змагання за перамены.
Віктар Дзмітрыевіч перадаў свой зварот па запуску партыі «Разам», датаваны 12 сакавіка. Вось фрагмент гэтага звароту.
«Мы абавязаны зрабіць партыю «Разам». Павінны дапамагчы адзін аднаму паверыць у сябе, у суседа і ў сваю краіну. Нельга пакідаць ракавую пухліну страху і бездапаможнасці нашым дзецям і унукам. Так, гэта не проста. Жахі, якія мы бачым на вуліцы, сеюць зерне сумневаў і няўпэўненасці. Аднак нельга забываць, што менавіта неабгрунтаваная жорсткасць з боку ўлады сведчыць пра яе страх і бяссілле перед уласным народам. Поспех залежыць толькі ад нас. Калі мы будзем дзейнічаць згуртавана, стала і паслядоўна, спакойна і адэкватна, то немінучасць перамогі відавочна. Нельга утрымліваць уладу насуперак волі народу. Уступіўшы ў партыю, мы будзем штодзень джманстраваць первагі быцця разам у дасягненні агульнай мэты, перавагі, якіх пазбаўлены ў межах індывідуальнага змагання. І гэта важна не толькі для сучаснасці, але і для будучыні».
Словы Віктара Дзмітрыевіча безумоўна будуць нас натхняць. Хуткім часам мы апублікуем словы Марыі Калеснікавай. І я вельмі рады, што гэта адбылося.
Навошта мы гэта робім?
Максім Баграцоў: Ёсць патрэба ў арганізаванай сістэмнай працы, каб можна было працягваць палітычныя дзеянні. Мы кажам пра самыя розныя ініцыятывы, скіраваныя, насамперш, на тое, каб беларуская палітычная сістэма прасоўвалася ў бок перамоў і ўласнай мадэрнізацыі. Партыя ці ўлада ні ў якой меры не з’яўляюцца для нас самамэтай. Мы робім гэта для таго, каб жыццё ў краіне стала лепш. Каб людзі, для якіх воля не з’яўляецца першачарговай каштоўнасцю, разумелі, што шляхам узросту воляў можа расці і дабрабыт. Каб у людзей, для якіх воля важная, як дыханне, з’яўляліся дэмакратычныя элементы жыцця, такія як воля слова, воля сходаў, сумленны падлік галасоў і гэтак далей. Усе гэтыя рэчы прасцей зрабіць, калі мы з’яднаны ў нейкай структуры. Пра гэта мы думалі яшчэ з лета, у верасні было выпушчана відэа, дзе было абвешчана пра стварэнне партыі. З той пары мы не рабілі нейкіх рэзкіх дзеянняў. Але цяпер ёсць адчуванне, што час для старту абраны слушна!
Хто запускае партыю?
Максім Баграцоў: Гэта людзі, з якімі вы знаёмыя, якія былі ў касцяку штаба Віктара Бабарыкі і з якімі мы разам дамагліся выдатных вынікаў у 2020 годзе. Прыгадайце, колькі было валанцёраў і сяброў ініцыятыўнай групы, прыгадайце сабраныя 435 тысяч подпісаў. Неверагодныя вынікі, дасягнутыя неверагоднымі людзьмі, — і гэтыя людзі сёння яднаюцца, каб працаваць у партыі «Разам». Да нас далучаюцца і новыя асобы, таму ёсць шанс, што ў нас ўсё атрымаецца.
Іван Краўцоў: Гісторыя партыі сапраўды атрымалася доўгая. Відэа мы запісвалі з Віктарам Дзмітрыевічам яшчэ ў чэрвені — менавіта тады гэта ўжо было запланавана. Чаму гэта адбываецца толькі цяпер? Для гэтага ёсць аб’ектыўныя прычыны. Як вы памятаеце, напачатку верасня была выкрадзеная Марыя Калеснікава, былі выкрадзеныя я і Антон Раднянкоў, потым затрымалі Максіма Знака, Іллю Салея і іншых сяброў штаба. Вядома, гэта трохі памяняла планы. Да Новага года была іншая пераважная форма супраціву, і цяпер, па нашай думцы, наступіў момант, калі гэта можна зрабіць.
Ці змяняе стварэнне партыі «Разам» адносіны з Каардынацыйнай радай, штабам Святланы Ціханоўскай і іншымі структурамі?
Іван Краўцоў: Нічога не змяняе, мы проста хочам з каманды адміністратыўнай стаць камандай інклюзіўнай. Нашы прыхільнікі даўно просяць нас пра нейкі фармат. Мы шчыльна ўзаемадзейнічаем са Святланай, пачынаючы з чэрвеня, калі мы пачалі весці супольную кампанію — і ў гэтым сэнсе нічога не змянілася. Максім Знак, Марыя Калеснікава, Максім Баграцоў — сябры Каардынацыйнай рады. З іншага боку, нам вельмі важна працягваць арганізаваную працу менавіта ў Беларусі, і ў гэтым сэнсе гэта добры фармат.
Максім Баграцоў: Ні пра які раскол гаворкі не ідзе. Працоўныя пытанні заўсёды ёсць, мы іх добра развязваем, працягваем працаваць у тых рамках, у якіх гэта магчыма, у Каардынацыйнай радзе. Але з’яўленне партыйнай структуры дазваляе нам выразна адказваць на пытанні, якія не ўваходзяць у кампетэнцыю КР. Каардынацыйная рада стваралася як арганізацыя, якая можа сесці за стол перамоў. Але цяпер мы ўсе на гэты парадак працуем, і за апошнія 8 месяцаў зрухаў у гэтым кірунку пакуль няма. Партыйны парадак дапоўніць нашу дзейнасць у рамках больш агульнага руху і дапаможа больш выразна выконваць іншыя ініцыятывы і праекты.
Іван Краўцоў: Я вельмі чакаю, што і рух «Краіна для жыцця» пачне больш арганізавана працаваць, таму што гэта сетка актывістаў, якія выступаюць за перамены, гатова адкрыта заяўляць сваю пазіцыю. Гэта вельмі важна, і я думаю, што паступова будуць фарміравацца гэтыя структуры. У гэтым дачыненні я разлічваю і на іншых нашых партнёраў.
Часта шэраг пытанняў звязаны з рознай ідэалогіяй, рознымі палітычнымі пунктамі розных структур. Падкрэслю: цяпер такі час, калі ўсе мы павінны яднацца. І мы не будзем ставіць акцэнт на пытаннях, якія раз’ядноўваюць грамадства.
Ёсць агульны парадак, злучаны з не зусім сапраўднымі выбарамі, з велізарным, жудасным гвалтам. Але мы таксама хочам фарміраваць пэўнае бачанне таго, як мы будзем будаваць Беларусь, якой мы хочам яе бачыць. Пазітыўны парадак вельмі важны. Паглядзіце, як добра прайшло галасаванне на платформе «Голас», якое мы вельмі падтрымлівалі. Тэма дыялогу і перамоў вельмі важная, таму што гэта самы хуткі і эфектыўны спосаб унікнуць негатыўных наступстваў для грамадства і эканоміцы, якія ўжо рушылі ўслед за тым, што адбылося ў 2020 годзе. Такое факусаванне вельмі падымае баявы дух людзей, а ён вельмі важны.
Чаму вы лічыце, што партыю зарэгіструюць, і што будзе, калі яе не зарэгіструюць?
Максім Баграцоў: Уладзімір Мацкевіч на «Белсаце» задаў мне гэта пытанне наадварот: не зарэгіструюць і добра, вашыя прыхільнікі застануцца з вамі, а што будзе, калі зарэгіструюць? Пойдуць жа чуткі, што вы — праект КДБ ці яшчэ некага. Маўляў, рэгістрацыю вам будзе вельмі цяжка тлумачыць потым. Разам з тым той жа Мацкевіч заўважыў, што пераможцы адрозніваюцца ад лузераў тым, што ў іх ёсць план на выпадак, калі ўсё пойдзе не па плане. А ў слабых ёсць план толькі на выпадак, калі ўсё будзе ісці добра. Дык вось, вядома, у нас ёсць план А, план В і план С на розныя выпадкі жыцця. Мы будзем рабіць усё, каб нас зарэгістравалі. Ёсць закон. Так, гэта вузкае прававое поле, якое рэгулярна парушаецца ўладамі. Але мы збіраемся яго адтэставаць па поўнай, робячы ўсё, што патрабуецца па законе і дамагаючыся рэгістрацыі нашай партыі. Навошта адпачатку сябе адраджваць ад таго, што нешта атрымаецца? А калі няма, тады мы пагаворым пра планы В і С. Мы маем досыць шмат людзей, якія падтрымліваюць наш парадак. Гэтыя людзі сабраліся разам, таму што яны падтрымваюць праграму Віктара Дзмітрыевіча як кандыдата ў прэзідэнты.
Мы тут, мы ў Беларусі, крызіс адбываецца па-ранейшаму, і мы хочам, каб наш голас быў улічаны, мы хочам гэты голас сабе вярнуць, і мы хочам мець уплыў на тое, што адбываецца ў палітычнай сістэме. Гэта наша законнае мае рацыю.
Іван Краўцоў: Пытанне рэгістрацыі з’яўляецца ключавым з пункту гледжання таго, што мы заўсёды выкарыстоўвалі законныя метады дасягнення мэты — каб быць прыкладам таго, як ажыццяўляюцца працэдуры ў прававой дзяржаве. Але з пункту гледжання арганізацыйнай рэгістрацыя зусім не з’яўляецца ключавым пунктам. Шмат якія аб’яднанні ў Беларусі працуюць як незарэгістраваныя, і тут важнае аб’яднанне людзей. Перадусім, мы імкнёмся да ўнутранай дэмакратыі, каб прыхільнікі мелі магчымасць прыняць рэальны ўдзел у працы нашай камандзе і прасоўваць парадак, у які яны вераць.
Пра руку Крамля
Іван Краўцоў: З мая тэма ўплыву розных сіл на пратэст падымалася неаднаразова. Было смешна назіраць, калі нашай камандзе і камандзе аб’яднаных штабоў прыпісвалі то руку Крамля, то руку Дзярждэпартамента ЗША — і гэта ўвесь час змянялася. Мы помнім, як спачатку затрымалі 30 расійскіх агентаў-баевікоў, потым пачалі казаць, што яны фінансуюцца з ЕС. Тэма гучыць ужо год, але вельмі дзіўна прыпісваць нам нейкую пабочную падтрымку, калі ў нас палова штаба сядзіць у турме. Калі ёсць нейкія дамоўленасці ці людзі дзейнічаюць не адкрыта, гэта неяк па-іншаму выглядае. Мы абсалютна адкрытыя ў сваіх дзеяннях. Мы ўжо прывыклі да гэтых канспіралагічных тэорый, і я думаю, што час усё расставіць на свае месцы.
Максім Баграцоў: Калі гэта нечая рука, то я чакаю, што нашы сябры выйдуць з турмы. І гэтыя майкі politzek.me, якія мы носім, стануць гістарычным рарытэтам. А цяпер яны зусім актуальныя.
«У вас нічога не атрымаецца!»
Максім Баграцоў: Усім зразумела, у якіх умовах мы працуем, і ўсім зразумела, у якіх умовах беларуская палітычная сістэма. Самае страшнае ў гэтай сітуацыі -— нічога не рабіць і не знаходзіць спосабаў прадэманстраваць, што нас большасць, і таго, што бягучы палітычны крызіс трэба развязваць. 750 000 з лішнім тысяч галасоў на «Голасе» — дэманстрацыя таго, што мы патрабуем вырашэння палітычнага крызісу.
Людзі, якія публічна падпісалі петыцыю на petitions.by супраць прызнання бела-чырвона-белай сімволікі экстрэмісцкай, — гэта дэманстрацыя нашай думкі. Арганізавана працаваць у рамках партыйнага руху — таксама дэманстрацыя думкі. Гэта вельмі важна! Ці будуць абмылы? Так! Ці будуць рэчы, пра якія мы потым скажам, што трэба было рабіць па-іншаму? Вядома! Але не памыляецца той, хто нічога не робіць. І я ўпэўнены, што разам у нас атрымаецца вельмі шмат што. Я не ведаю ніводнага чалавека, які б год таму сказаў, што за Віктара Дзмітрыевіча атрымаецца сабраць больш 400 000 подпісаў. Упэўнены, што ніхто ў сакавіку мінулага гады не даваў вам шанцу, што гэта атрымаецца. І ўсё ж вы гэта зрабілі!
Іван Краўцоў: А Святлана Ціханоўская? Улады вырашылі яе зарэгістраваць, быўшы ўпэўненымі, што ў яе нічога не атрымаецца. А ў выніку мы атрымалі лідара, за якога прагаласавала больш за палову выбарцаў. Таму трэба не спыняцца, спрабаваць новыя формы, глядзець на ўсё з аптымізмам, як гэта робіць Віктар Дзмітрыевіч. Чалавек ужо знаходзіцца 9 месяцаў у турме, не губляе аптымізму і наладжаны на доўгатэрміновае змаганне. І ў гэтым сэнсе я заўсёды кажу: давайце будзем, як Віктар Дзмітрыевіч. Давайце браць прыклад з яго, давайце браць прыклад з Машы Калеснікавай, якая не адмаўляецца ад сваіх перакананняў, давайце браць прыклад з Максіма Знака, які пацярпеў за тое, што каментаваў тое, што адбываецца з пункту гледжання таго, як павінна быць па законе. Давайце не спыняцца, давайце далей настойваць на сваім — і тады поспехі і вынікі будуць адбывацца няўхільна.
Ці бяспечна гэта?
Іван Краўцоў: Наша пазіцыя — гэта адкрыты рух. Вядома, без вашай згоды мы не перадаём дадзеных ні ў якія дзяржорганы. У нас дадзеныя захоўваюцца на серверах Amazon, гэта добрая абарона, але партыя — гэта арганізацыя, дзе сваю пазіцыю выяўляюць адкрыта. Мы не будуем падпольных ці партызанскіх рухаў, таму ў цэлым гэта рух менавіта для тых, хто гатоў публічна выказваць сваю пазіцыю. Калі вы ўступіце ў партыю, пра гэта будзе вядома. Але бяспека дадзеных — вельмі важная рэч, у нас практычна ніхто не мае да іх доступу, серверы знаходзяцца не ў Беларусі і доступу ніякага ў спецслужбаў да іх няма.
Максім Баграцоў: Калі мы кажам пра бяспеку, разумеючы ўмовы, у якіх мы ў Беларусі жывём, то пытанне не пра дадзеныя, тут мы забяспечым усе, што патрэбна, каб запабегчы зліваў.
Самы лепшы спосаб для нашай бяспекі – каб нас было як мага больш. Гэта адкрытая палітычная дзейнасць, пасадзіць, затрымаць можна аднаго чалавека, дзесяць ці сто. Але ідэю пасадзіць немагчыма.
І калі мы аднадумцы і нас усіх яднаюць прынцыпы, якія былі абвешчаныя летам 2020 года падчас прэзідэнцкай кампаніі, калі мы ўсе разам і гатовы пра гэта заявіць сваім сябрам, у сацыяльных сетках, павесіць сцяжок, надзець майку ці нешта яшчэ, то стане зразумела, што нас шмат і рэпрэсіі — абсалютна не працуючы ў дадзеным выпадку механізм. Слова «гарантыі» у дадзеным выпадку выкарыстаць складана і было б наіўна, калі б мы з Іванам спрабавалі вас у гэтым пераканаць. Асабліва Іван, якога пагрузілі ў машыну і паспрабавалі вывезці з Беларусі ці я, чые сябры цяпер сядзяць у турме. Элемент рызыкі ёсць, але мы лічым, што гэта найбольш бяспечны і слушны на дадзены момант спосаб палітычных дзеянняў. Гэта будзе доўгая, сістэмная, паслядоўная праца, якая ўрэшце дасць добры вынік. Гэта рызыка каштуе таго. Альтэрнатыва сядзець на канапе і нічога не рабіць, крытыкаваць іншых нам здаецца няслушнай. Людзі, якія купкаваліся вакол штаба Віктара Дзмітрыевіча, патрабуюць дзеянняў — і гэта тое, што мы спрабуем арганізаваць.
З нагоды стварэння партыі ў маім атачэнні кажуць рознае, колькі людзей — столькі думак. Але ў цэлым нават тыя, хто спачатку выказваецца негатыўна, выслухаўшы аргументы кажуць, што гэта безумоўна лепшая альтэрнатыва, асабліва калі ты знаходзішся на тэрыторыі Беларусі і хочаш выяўляць свой пункт погляду. Гэта досыць зразумелы фармат, у якім можна працаваць, можна збірацца разам, прынамсі, спрабаваць, і рухацца наперад. Ёсць людзі, якія наладжаны негатыўна, таму што яны хацелі б дамагчыся перамогі заўтра.
Я таксама хачу, каб змены наступілі хутчэй. Але ім здаецца, што гэта паслядоўная, сістэмная праца ўдоўгую, заўчасная. Але гутарка звычайна пераходзіць у канструктыўнае рэчышча, таму што ўзнікае пытанне пра альтэрнатывы — што можна прапанаваць, што можна рабіць. І самае галоўнае, гутарка пераходзіць да пытання прынцыпаў. А прынцыпы нашы — максімальнае ў рамках закона, негвалтоўнае, каб мы маглі будаваць нармальнае інтэграванае грамадства. У канчатковым выніку мы ўсе сходзімся ў адным пункце погляду. Калі людзі, якія па меркаваннях бяспецы не гатовы браць удзел — так, у Беларусі ў шмат каго есці адчуванне, што на кожнага ёсць файл і кожнага можна тузануць за гаплік. Так гэта якраз і прычына, чаму цяпер спыняцца няможна — мы хочам, каб гэта скончылася. Каб кожны адчуваў сябе ў бяспецы, мог выказваць сваю думку і не быць за гэта рэпрэсаваным. Таму кожны аргумент тут — двухбаковая манета.
Так, гэта страшна рабіць цяпер. Але колькі можна баяцца?
А беларусам па-за межамі Беларусі можна ўступіць у партыю?
Іван Краўцоў: Мы лічым, што гэта адзін з самых прымальных фарматаў, у якіх можна працаваць у Беларусі. Партыя можа аб’яднаць беларусаў усяго свету. І калі вы грамадзянін Беларусі, у вас ёсць беларускі пашпарт, у тым ліку серыі ПП, то мы будзем рады вас бачыць і разам папрацаваць. Падтрымка беларусаў за мяжой вельмі важная, мы сёлета паказалі гэта шмат разоў, таму далучайцеся.
А што з праграмай?
Іван Краўцоў: У нас на сайце ёсць маніфест, у якім сабраныя асноўныя прынцыпы і ідэі, якія дэклараваў Віктар Дзмітрыевіч і яго каманда. Але шмат хто хоча бачыць дэталёвыя пункты па сацзабеспячэнні, адукацыі і тд. Але я так разумею, што гэта праца павінна весціся разам з людзьмі, і вельмі дзіўна да стварэння партыі публікаваць нейкую праграму, таму што гэта праграма павінна быць напісана ў тым ліку сябрамі партыі.
Максім Баграцоў: Абсалютна! Зразумела, што ёсць тэзы, якія існавалі яшчэ з часоў прэзідэнцкай кампаніі. Калі б іх не было, вам бы складана было сваю працу пачынаць улетку, падтрымваючы Віктара Дзмітрыевіча. Партыя дапускае іншы ўзровень дэталізацыі, гэта праца павінна быць зроблена, але гэта павінен рабіць касцяк, актыў, тыя людзі, якія далучацца да партыі хуткім часам. Частка рэчаў досыць складаная, там будзе нялішне параіцца з экспертамі, прыцягнуць іх або падтрымаць прапановы экспертнай супольнасці. Так што над праграмай будзем працаваць разам.
Партыя новага тыпу
Максім Баграцоў: Традыцыйныя структуры, якія варта было рабіць сто гадоў назад: ты прыходзіш з нейкай ідэалогіяй, догмай і пад гэта падбіраеш людзей. Цяпер і лічбавыя прылады, і тое, як мы адзін з адным звязаныя, ёсць магчымасць працаваць над такімі рэчамі разам незалежна ад таго, дзе вы знаходзіцеся, але для вас Беларусь — гэта радзіма, у вас ёсць грамадзянства, пашпарт і ўсё іншае. Над гэтымі рэчамі можна працаваць разам.
Іван Краўцоў: Хацелася б, каб дзякуючы гэтаму зусім змяніліся адносіны да такіх рэчаў, як партыя. Часта, калі чуюць слова «партыя», узнікае ўяўленне, што гэта штосьці кансерватыўнае і замшэлае. А я бачу, што гэты масавы рух. Мы бачылі, што ІТ-інструменты зайгралі летась вырашальную ролю — пры галасаванні, фарміраванні назіральнікаў. Яно дазваляе зменшыць дыстанцыю паміж усімі, хто знаходзіцца ў руху. Важную частку працы займае актывізм, безумоўна, у рамках закона. Таму мы і клічам гэта партыяй новага тыпу, таму што яна не зусім адпавядае аналагам, якія есці ў краінах з развітым інстытутам дэмакратыі. У цэлым гэта фармат шырокага руху з высокай ступенню дэцэнтралізацыі, з высокай ступенню ўдзелу праз IT-прылады — у гэтым і будзе адрозненне.
Ці будзем мы браць удзел у нейкіх выбарах?
Іван Краўцоў: Безумоўна, пазіцыя нашай каманды, але і ўсіх аб’яднаных дэмакратычных сіл — гэта пра ўдзел. Мы заўсёды будзем скарыстаць інфанагоды і ўсе магчымасці, асабліва законныя, калі яны дазваляюць весці змаганне за парадак, весці палітычнае змаганне. Безумоўна, важнае тое, што будзе ўвосень і як гэта будзе адбывацца сёлета. Але наша пазіцыя — за ўдзел! Я мяркую, што засталося мала прыхільнікаў таго, каб нічога не рабіць і не хадзіць ні на якія выбары. Мы ў жніўні выразна паказалі, што заўсёды варта ісці, выяўляць сваю пазіцыю, галасаваць, таму што гэта дае дасканала іншы эфект, чым апатыя і вывучаная бездапаможнасць.
Максім Баграцоў: Байкот — гэта опцыя, якая заўсёды ёсць, якую ўсяго можна скарыстаць у апошні момант, і яе вельмі часта абіраюць людзі, з якімі мне не блізка працаваць. Бо калі ты нічога не робіш, ты ніколі не выглядаеш дурнем, а я часам дапускаю памылкі. Таму будзем працаваць і будзем выкарыстоўваць усе наяўныя магчымасці, каб заяўляць сваю пазіцыю.
Дзе набыць майку, як у Максіма Баграцова?
Максім Баграцоў: На ёй напісана politzek.me, ідзяце туды, здымаеце імідж і дамаўляйцеся, дзе вам гатовы гэта надрукаваць. Як паказвае практыка, гэта нетрывіяльна)). Продажам такога мы не займаемся, але кожны можа праявіць крэатыў і, калі ёсць жаданне, зрабіць трохі па-іншаму. У мяне такія на кожны дзень, з рознымі людзьмі, папулярны Віктар Дзмітрыевіч, таму што ходзім у суд. Мае вельмі часта спрабуюць у мяне адабраць. Натуральна, ёсць Ілля Салей, ёсць Эдуард, ёсць іншыя рабяты. Я імкнуся чаргаваць у розныя дні, каб не забывалі, што нашы паплечнікі, больш 300 чалавек, якія сёння занесены ў спіс палітзняволеных і якія цяпер сядзяць за нас.
Ці задаволены Віктар Дзмітрыевіч запускам партыі?
Іван Краўцоў: У панядзелак было паведамленне, што адвакату Віктара Дзмітрыевіча Дзмітрыю Лаеўскаму атрымалася паказаць яму нават, як выглядае сайт. Ён вельмі задаволены, таму што ён гэтага чакаў, ён усіх нас падтрымлівае, таму так.
Як уступіць у партыю?
Іван Краўцоў: Мы выпрацавалі такую паслядоўнасць збору прыхільнікаў. Вы прыходзіце на сайт, націскаеце кнопку «Уступіць у партыю» і афармляеце заяву. Пасля гэтага вам на пошту павінен прыйсці ліст, дзе ёсць спасылка на анкету. У анкеце мы спраўджваемся па нашых каштоўнасцях і паглядах, а таксама вы запаўняеце ўсе патрэбныя асабістыя звесткі, якія патрэбныя. Пасля гэтага, прыкладна ў сярэдзіне красавіка, вам прыйдзе запрашэнне на групавое інтэрв’ю. Мы з Максімам на гэтым інтэрв’ю будзем таксама, найхутчэй, ці іншыя сябры нашай каманды. Мы на ім пазнаёмімся, пасля гэтага ўжо скіруем афіцыйнае запрашэнне ў партыю. Пасля гэтага кожная акруга абярэ сваіх дэлегатаў на ўстаноўчы сход, які будзе ў маі, і потым мы будзем падаваць дакументы на рэгістрацыю. Што да афлайн-сустрэч, я думаю, што мы плануем афлайн-сустрэчы цягам красавіка. У каго ёсць магчымасць, звяртаемся да Максіма, наведаем і абласныя гарады, каб была магчымасць пагутарыць бліжэй. Вось такі план, а ў маі ўстаноўчы з’езд.
Калі ўсе матэрыялы партыі будуць па-беларуску?
Іван Крацоў: У нас працуе беларускаямоўная версія вэбсайту і ўсе матэрыялы ўжо ёсць па-беларуску. Заходзьце на сайт, клікайце на кнопку і рэгіструйцеся.
