Сёння Святлана Ціханоўская выступіла з прамовай на тэлеканале Беларусь-1. Чытайце і дзяліцеся з сябрамі!
Вітаю вас, дарагія беларусы! Да вас звяртаецца кандыдат у прэзідэнты Святлана Ціханоўская. Па тэлевізары вы бачыце мяне толькі другі раз, цяперашняя ўлада занадта баіцца, што я вам спадабаюся, таму пускае на ТБ толькі аднаго чалавека.
Мне 37 гадоў, я педагог і філолаг па адукацыі. Працавала сакратаром і перакладчыкам, вольна валодаю беларускай, рускай і англійскай мовамі. Я не палітык, мой муж Сяргей Ціханоўскі хацеў стаць прэзідэнтам Беларусі, і за гэта ён зараз у турме, а я хачу стаць прэзідэнтам, каб аднавіць справядлівасць у гэтай краіне.
Мой муж схуднеў ў паўтара разы седзячы ў карцэры, мне давялося вывезці сваіх дзяцей за мяжу, бо ўлады пагражалі мне праз іх. Маёй паплечніцы Вераніцы Цапкала давялося тэрмінова адпраўляць дзяцей з краіны, таму што паўстала пагроза і яе дзецям. Валерый Цапкала з’ехаў з Беларусі, таму што з’явілася інфармацыя пра яго арышт, што рыхтаваўся. Віктару Бабарыку прад’явілі яшчэ адно надуманае сфабрыкаванае абвінавачванне. Вось навіны апошніх дзён.
Але ёсць і добрыя навіны. Разам з маімі паплечніцамі Марыяй Калеснікавай і Веранікай Цапкала я аб’ездзіла 10 гарадоў Беларусі з пікетамі. Гэта было нешта неверагоднае! У кожны горад прыходзілі тысячы !!! Дзясяткі тысяч людзей з запаленымі вачыма. Пенсіянеры, студэнты, працоўныя, прадпрымальнікі – людзі розных узростаў і прафесій. Усе яны хочуць мяняць цяперашнюю ўладу, усе яны хочуць пераменаў. Дзякуй ім за гэта, дзякуй вам за гэта. На гэтым тыдні мы працягнем ездзіць па гарадах і камунікаваць з вамі.
Год таму мой муж Сяргей Ціханоўскі стварыў праект “Краіна для жыцця”. Праект, які напалохаў ўладу. Ён распавядаў пра бардак і хаос, карупцыю і безгаспадарнасць, сустракаўся з людзьмі розных прафесій, ездзіў па Беларусі і слухаў простых людзей з вёсак і маленькіх гарадоў. У іх расповедах было шмат болю, шмат расчаравання, шмат неразумення, чаму яны так дрэнна жывуць. Гэта былі адкрытыя гісторыі пра тое, у якіх умовах жыве большая частка беларусаў, пакуль іх улада ездзіць на раскошных аўтамабілях, лётае на казачна дарагіх самалётах, жыве ў залатых палацах. Цяпер Сяргей у турме за сваё меркаванне, а я на яго месцы. Езджу па краіне і размаўляю з беларусамі, якія хочуць новага жыцця.
Я прыняла рашэнне працягнуць справу майго мужа і зарэгістравацца кандыдатам у прэзідэнты замест яго. Улады не зарэгістравалі Сяргея Ціханоўскага і іншых моцных кандыдатаў: Віктара Бабарыку і Валерыя Цапкалу, але зарэгістравалі мяне. Зараз гэта мая місія, галоўная мэта і задача майго жыцця — ўвасобіць надзеі беларусаў у рэальнасць. Дапамажыце мне ў гэтым. Дапамажыце нам усім.
26 гадоў дзейны прэзідэнт ва ўладзе не таму што гэтага хоча народ, а таму што ён не жадае сыходзіць. Вас палохаюць, малююць страшныя карціны будучыні Беларусі з новым прэзідэнтам. Вамі маніпулююць, прыдумляюць неіснуючыя небяспекі, падманваюць.
Вас палохаюць, што, калі вы не вылучыце цяперашнюю ўладу, то тут будзе Майдан.
На самай справе, усё не так. Па адукацыі я настаўнік, мае паплечніцы са штабоў Бабарыкі і Цапкалы – музыка і менеджэр. Іх прыхільнікі, мае прыхільнікі і прыхільнікі майго мужа Сяргея Ціханоўскага – звычайныя беларусы розных прафесій. Сярод іх — лекары, пенсіянеры, рабочыя, студэнты, бізнесмены, выкладчыкі, прадаўцы, бібліятэкары, інжынеры. Супраць усіх гэтых мірных людзей – галоўнакамандуючы, у якога ёсць сіла і зброя. Дык хто тут хоча зладзіць Майдан? Ён ці мы? Мы клічам на выбары, а ўлада кліча на Майдан. Мы кажам, што мы хочам новага прэзідэнта, а ўлада адказвае нам, што тады будзе Майдан. Мы кажам, што большасьць беларусаў жадае жыць у вольнай багатай краіне, а ўлада пагражае нам Майданам.
Уявіце, што вы хочаце, каб з вашага дома сышоў чужы чалавек. Ён абражае вас, ходзіць у абутку, кладзе ногі на стол, ён дае па карку вашым дзецям, топча ваш агарод, гарлапаніць, палохае вас. Вы просіце яго сысці, а ён кажа вам, што калі вы будзеце выганяць яго, ён скарыстае сілу. “Вы што, хочаце тут Майдан?” – пытаецца ўлада. Не, ня хочам. І ёй не дамо гэта зрабіць. Калі гэтая ўлада сыдзе, тут не будзе Майдана. Будзе свята.
Вас палохаюць, што без цяперашняй улады, Беларусь аддадуць Расеі і NATO, пачнецца вайна.
Насамрэч усё не так. Незалежнасць Беларусі – наша самая галоўная каштоўнасць. Суверэнітэт – наша самая галоўная каштоўнасць. Але мы не шантажуем і не гандлюем ім год за годам, як гэта робіць дзейная ўлада. Улады кажуць, што калі беларусы ня будуць паслухмяныя, калі беларусы не будуць абслугоўваць рэжым і трываць яго, то яны аддадуць краіну. Уявіце, што чужы чалавек кажа вам, што пазбавіць вашага дзіцяці свабоды, аддасцё яго іншым людзям, здасцё ў дзіцячы дом, калі вы не будзеце слухацца. “Вы што, хочаце, страціць незалежнасць?” – пытаецца ўлада. Не, ня хочам. І ёй не дамо гэта зрабіць з намі. Калі гэтая ўлада сыдзе, мы не страцім незалежнасць. Мы здабудзем волю.
Вас палохаюць, што без цяперашняй улады, вам перастануць плаціць пенсіі.
Насамрэч усё не так. Улада шантажуе вас пенсіяй, больш падобнай на міласціну. Пенсіі плаціць не ўлада, пенсіі плацяць вашыя дзеці і ўнукі са сваіх падаткаў, а потым яшчэ дадаюць сваім старым з заробку, таму што на гэтыя пенсіі нельга жыць. Калі ўнукі з’едуць, то пенсію плаціць будзе няма каму. А яны паедуць, калі мы перакрочым дваццацішасцігадовую мяжу й застанемся з гэтай уладай. Людзі, якія працавалі ўсё жыццё, павінны купляць сабе рыбу і мяса, а не самы танны хлеб. Яны мусяць гуляць з ўнукамі, а не да ночы гандляваць ягадамі на трасе, каб набыць самыя простыя лекі. Мы ведаем, як зрабіць гэтыя пенсіі больш у некалькі разоў. Нам не патрэбныя 17 рэзідэнцый, як у цяперашняй улады, нам не патрэбныя прыватныя самалёты за сотні мільёнаў даляраў, нам не патрэбныя дарагія мерапрыемствы для прэзідэнта і яго сям’і за кошт народа. Мы не будзем марнаваць падаткі вашых дзяцей і ўнукаў на свае забавы, як робіць гэта дзейная ўлада. Мы выдаткуем іх на пенсіі, бо гэта наш святы абавязак. Уявіце, што начальнік забраў частку вашай зарплаты і выдаткаваў яе на вячэру ў рэстаране, пакуль вы ехалі дадому ў тралейбусе пасля цяжкага працоўнага дня, і кажа вам, што вы павінны быць за гэта ўдзячныя. “Вы што, хочаце каб вам панізілі пенсію?” – пытаецца дзеючая ўлада. Не, ня хочам. І ёй не дамо гэта зрабіць. Калі гэтая ўлада сыдзе, пенсіі не стануць менш. За іх, нарэшце, можна будзе купляць падарункі ўнукам.
Вас палохаюць, што эканоміка разваліцца, заводы і фабрыкі прададуць і зачыняць, а працоўных звольняць.
На самай справе ўсё гэта ўжо здарылася. Эканоміка ўжо развальваецца, заводы і фабрыкі стратныя, а працоўных скарачаюць. Тыя рабочыя, якіх яшчэ не скарацілі, атрымліваюць мізэрную зарплату, і выслухоўваюць хамскія натацыі ад чыноўнікаў. Беларускія прадпрыемствы, якія былі гігантамі і гонарам нашай прамысловасці, ператварыліся ў аб’екты нерухомасці і здаюцца ў арэнду. Людзі працуюць за капейкі і ім пагражаюць пазбавіць нават гэтых капеек, калі яны не прагаласуюць за дзеючую ўладу. Мы ведаем, што наша вытворчасць можа быць эфектыўнай, калі пусціць да кіравання прафесіяналаў. Цяпер ім не даюць працаваць, садзяць у турмы, многія з іх з’ехалі за мяжу. Сярод беларусаў шмат добрых кіраўнікоў, годных спецыялістаў, якія ведаюць, як захаваць нашы заводы, падняць заробак, зрабіць прадпрыемствы прыбытковымі, а прафесію рабочага – каштоўнай і паважанай. Калі гэтая ўлада сыдзе, прадпрыемствы не закрыюцца. Яны, нарэшце, перастануць цягнуць эканоміку краіны і нас усіх на дно.
Вас палохаюць, што апроч дзейнай улады ніхто не ў стане кіраваць дзяржавай.
На самай справе, гэта дзеючая ўлада не ўмее кіраваць дзяржавай так, каб людзі жылі, а не дажывалі да зарплаты, каб моладзь хацела застацца ў краіне. Вас палохаюць апазіцыяй, але ў Беларусі няма апазіцыі. Ёсць шмат разумных, таленавітых, смелых і творчых людзей, якіх не пускаюць да кіравання. Улада косіць сена, збірае кавуны, перабірае бульбу і займаецца сваім узбагачэннем, пакуль палова бюджэту ўтрымліваецца за кошт прыватных кампаній. Уявіце сабе, што ў вашага дзіцяці ў школе неадукаваны дырэктар. Ён не ведае прадметаў, піша з памылкамі, прыходзіць на працу п’яным, б’е школьнікаў лінейкай па пальцах, пры гэтым атрымлівае казачныя грошы, не слухае скаргі бацькоў і выклікае міліцыю кожны раз, калі вы заводзіце размову пра новага дырэктара. Калі гэтая ўлада сыдзе, Беларусь не стане беднай. Яна, нарэшце, перастане быць такой.
Выбары, што адбудуцца 9 жніўня, не будуць свабоднымі і сумленнымі. Ніводнага з моцных лідэраў не зарэгістравалі ў якасці кандыдатаў у прэзідэнты: Сяргей Ціханоўскі і Віктар Бабарыка сядзяць за кратамі, Валерый Цапкала быў вымушаны з’ехаць з краіны, каб пазбегнуць арышту.
Таму галоўны пункт маёй праграмы – гэта новыя, сумленныя і справядлівыя выбары з удзелам усіх альтэрнатыўных кандыдатаў і празрыстым падлікам галасоў. Галасуючы за мяне, вы галасуеце за новыя: сумленныя і справядлівыя выбары.
Я прыняла падтрымку каманд Віктара Бабарыкі і Валерыя Цапкалы, з намі супрацоўнічаюць лепшыя эксперты, грамадскія арганізацыі, партыі. Мы стварылі моцную каманду для таго, каб прывесці Беларусь да свабоднага і шчаслівага жыцця. Я ўпэўнена, што гэтага хоча большасць нашых грамадзян, і таму разлічваю на вашу падтрымку і ваш удзел.
А для таго, каб гэтыя выбары адбыліся, нам неабходна аб’яднацца.
Я заклікаю вас не галасаваць датэрмінова. Калі вы прагаласуеце датэрмінова, ваш голас аддадуць дзейнай уладзе. Кіраўнікі, якія прымушаюць галасаваць датэрмінова, павінны ведаць, што гэта незаконна і караецца штрафам у 15 базавых велічынь. Я прашу вас прыйсці на выбары менавіта 9 жніўня, (лепш у другой палове дня) прагаласаваць за мяне, Святлану Ціханоўскую, і абараняць свой голас.
Я, Святлана Ціханоўская, кандыдат у Прэзідэнты Рэспублікі Беларусь, хачу папрасіць вас, дарагія беларусы.
Першае, я заклікаю вас не заставацца дома 9 жніўня – інакш вы прагаласуеце за дзейную ўладу. Калі мы застанемся дома і ня прыйдзем на ўчастак – гэта будзе перамога дзеючай улады. Улада павінна зразумець, што нас абсалютная большасць і што мы ніколі не будзем маўчаць. Чым большая яўка, тым цяжэй скрасці наш голас. Чым большая яўка, тым больш відавочнай будзе фальсіфікацыя. Сябры камісій нясуць крымінальную адказнасць за падробку галасоў. Я прашу іх не забывацца пра гэта.
Пасля таго, як мы атрымаем відавочныя для ўсёй краіны вынікі выбараў 9 жніўня 2020 года, выбар народа павінны будуць паважаць усе, інакш нам давядзецца абараняць свае галасы.
Пасля ўступлення на пасаду прэзідэнта я прыму меры для захавання стабільнасці ў краіне і для правядзення сумленных выбараў. Усе неабходныя дзеянні будуць здзейсненыя на працягу паўгода. У гэты пераходны перыяд у краіне будзе парадак, спакой і інтэнсіўная праца над новымі выбарамі.
Другое, паглядзіце на гэтую белую стужку. Запомніце яе. Зрабіце такую стужку з любога падручнага матэрыялу. Зрабіце некалькі стужак, раздайце людзям навокал. Насіце яе ўжо цяпер і абавязкова ў дзень выбараў. Белая стужка на запясці – гэта сімвал людзей, што нязгодныя з уладай. Гэта спосаб убачыць сваіх, зразумець колькі нас, аб’яднацца.
Трэцяе. Не заставайцеся ўбаку. Прыходзьце на нашы санкцыянаваныя мітынгі, размаўляйце са сваякамі, раздавайце стужкі, прыводзьце на ўчастак сяброў, спрачайцеся з уладай, выказвайце вашае меркаванне.
Чацвертае. Мы стварылі платформу “Голас” у інтэрнэце. Яна фіксуе нашы галасы ў дзень выбараў. Знайдзіце яе, зарэгіструйцеся і выконвайце рэкамендацыі. Так мы зможам палічыць рэальныя лічбы галасавання.
Я раскажу вам, у якой краіне мы можам жыць. У гэтай краіне я іду па вуліцы свайго роднага маленькага горада, і ён цудоўны. Ён дагледжаны і сімпатычны, жыхары гэтага горада самі выбіраюць сабе кіраўнікоў, самі вырашаюць, што трэба пабудаваць у іх мястэчку, выказваюць меркаванне, якое абавязкова ўлічваецца. Людзі, якія ездзяць на працу ў суседні буйнейшы горад, не імкнуцца ў яго пераязджаць. Бо у гэтым няма ніякай неабходнасці. Жыць на сваёй малой радзіме прыемна і ўтульна. Навошта ехаць у шумны горад? Тут ціха, свежа, усмешлівыя суседзі, якіх ведаеш з дзяцінства, чыстыя бальніцы, своечасовая медыцынская дапамога, добрыя крамы, праца з годнай зарплатай. На тэрыторыі горада ёсць фабрыка і завод. На іх працуе большая частка гараджан. Фабрыка і завод – гонар нашага горада і прамысловасці Беларусі. Інжынеры і працоўныя маюць добры дастатак, яны прыходзяць з працы ў прыпаднятым настроі, ім прыемна мець зносіны з начальствам, яны не баяцца прыезду чыноўнікаў са сталіцы, іх не прабіраюць як падлеткаў, што нашкодзілі.
Моладзь, што паступіла вучыцца ў Мінск і іншыя гарады, не баіцца размеркавання. Але іх не размяркуюць за 200 км ад дома, таму што прымусовага размеркавання ў гэтай краіне няма. Выпускнікам факультэта журналістыкі не даводзіцца займацца прапагандай і пісаць хлуслівыя артыкулы ў сельскай дзяржаўнай газеце, а новаспечаныя лекары і настаўнікі самі абіраюць, дзе ім праходзіць практыку. Беспрацоўныя ў гэтай краіне не абкладаюцца падаткам, а атрымліваюць добрую месячную дапамогу, на якую можна жыць месяц, а не дзень, і шукаць новую працу.
У нашым горадзе шмат пенсіянераў, але і моладзі нямала. Яна не імкнецца ўсімі сіламі з’ехаць з краіны, таму што ў гэтай краіне яна ўсё мае – перспектывы, росквіт, павагу. Моладзь наведвае сваіх бабуль і дзядуляў, яны п’юць гарбату з піражкамі і балбочуць пра рознае. Моладзі ня трэба прасіць сваіх старых не галасаваць за дзейную ўладу. Гэтай улады тут больш няма і моладзь можа шчасліва жыць, спакойна вучыцца і працаваць. У школах і ўніверсітэтах настаўнікі працуюць за высокую зарплату. Яны не фарбуюць сцены ў кабінеце, не ходзяць па кватэрах вучняў, змушаючы іх выйсці на свята БРСМ. Дарэчы, БРСМ цяпер называецца па-іншаму і ў яго больш не ўступаюць пад прымусам – усё і так хочуць там быць. Такіх розных моладзевых арганізацый цяпер шмат. Ўступаць у такія арганізацыі – гонар. Тут шмат класных хлопцаў і аднадумцаў, якіх не прымушаюць капаць бульбу.
Тэлевізар у гэтай краіне – не сінонім хлусні і прапаганды. Глядзець яго цікава, а працаваць на ім – не сорамна. Бюджэтныя грошы ў гэтай краіне выдаткоўваюцца на яе жыхароў, а не на ўладу. Прэзідэнт ездзіць на звычайнай машыне, лётае звычайным самалётам, яго санвузел ня абабіты золатам. Таму пенсіі ў гэтай краіне высокія, а бабулі і дзядулі песцяць ўнукаў цацкамі, а не ўключаюць святло як найпазней, каб ашчадзіць электрычнасць. Іх дзеці займаюцца бізнесам. Займацца бізнесам у гэтай краіне – бяспечна. Дзяржава стварае для бізнесменаў ўсе ўмовы, разумеючы, што бізнесмены – гэта працоўныя месцы, гэта падаткі, гэта дабрабыт краіны. За эканамічныя злачынствы не сядзяць у турмах. Гэтай краіне наогул не трэба шмат турмаў, таму што людзей не садзяць у іх па надуманых падставах – за вальнадумства, за меркаванне, за знаходжанне на вуліцы, за жаданне быць прэзідэнтам. Амністыя ў гэтай краіне адбываецца часта, а не калі ўладам трэба залагодзіць народ.
Міліцыю і войска ў гэтай краіне паважаюць. Анягож! Гэта нашы абаронцы. Мы шчаслівыя, што нашыя падаткі сыходзяць на заробкі людзям, што нас аберагаюць. Нават у сне тут не можа прысніцца, што ўлада змусіць сілавыя структуры выйсці супраць свайго народа. З дубінкамі і шчытамі ісці на сваіх беларусаў. Учатырох накідвацца на аднаго за сцяг у руках. Выдзіраць мірнага чалавека з чаргі і цягнуць яго ў аўтазак, пакідаючы сінякі на запясці. А нават калі б улада аддала злачынны загад, армія і міліцыя ў гэтай краіне ніколі … ніколі не выканала б яго.
Мы прыязджаем у вёскі, дзе няма разрухі і запусцення, а сельская гаспадарка – гэта наш гонар і квітнеючая экспартная галіна, у якой занята шмат фермераў і гаспадарак.
Калі ў гэтую краіну прыходзіць бяда, пандэмія або крызіс, людзі ведаюць пра тое, што адбываецца. Ім не хлусяць, ад іх не хаваюць рэальныя лічбы тых, хто памёр і захварэў. Іх здароўем не гандлююць, не абменьваюць яго на магчымасць затрымацца ў прэзідэнцкім крэсле як найдаўжэй, а разам робяць усё каб выратаваць сваіх родных і блізкіх.
Выбары ў гэтай краіне – свята, а не падробка. Прэзідэнты тут змяняюцца, а не кіруюць ўсё жыццё, багацеючы, пакуль народ жыве ў беднасці.
У гэтай краіне мы ніколі не жылі. Гэтую краіну мы можам страціць назаўсёды. Давайце ўсе разам не дапусцім гэтага. Нас большасць. Прыходзьце 9 жніўня на выбары і галасуйце за мяне, Святлану Ціханоўскую. Я просты чалавек, простая беларуска, жанчына, маці, якая хоча і можа зрабіць наша жыццё такім, якое мы заслугоўваем. Давайце разам пабудуем гэтую краіну для жыцця!
